gerbie

Nadja Hüpscher – In het wild

Als actrice is ze redelijk bekend. Als schrijver niet echt. Toch schrijft ze ook, al is het dan op plekken die ik niet tegenkom. Het idee voor dit boek is zo simpel, tientallen anderen moeten dit idee al eens hebben gehad. Maar het dan ook uitvoeren, dat is weer wat anders. Nu kan ik me goed voorstellen dat het voor haar een niet meer dan logisch idee is om goed te (af)luisteren. Een actrice moet zich in kunnen leven in anderen tenslotte.

De gesprekken zijn soms ook echt boeiend, iedereen die vaker dan eens per kwartaal in de trein zit, zal het wel eens hebben opgemerkt. Hüpscher besloot de gesprekken op te schrijven en te bundelen.

Tip: niet allemaal achter elkaar lezen. Nog een tip: schrijf zelf ook eens een leuk gesprek op, na een middag op een terras, na die treinreis, na een uur in de rij heb je gegarandeerd wat gehoord wat hierbij had gepast. Geeft meteen mijn oordeel over het boek aan. Leuk, maar verre van bijzonder. Voor tussendoor.

Citaat: “Aantekenschriften en bandjes vol gesprekken later noteer ik nog steeds de conversaties waarvan ik bang ben dat ik ze zal vergeten. Van bekenden en onbekenden op straat, in het café, in het openbaar vervoer, thuis, op een bruiloft of vakantie.” (p.137/138)

Nummer: 18-071
Titel: In het wild
Ondertitel: Gesprekken van de straat
Auteur: Nadja Hüpscher
Taal: Nederlands
Jaar: 2013
# Pagina’s: 144 (13554)
Categorie: Non-fictie
ISBN: 978-90-254-4182-1

Meer:
Wikipedia
Tzum
DWDD
Een letter meer graag
Donderdesign

Gyorgy Konrad – De schrijver en de stad

Leuk, die mini-boekjes van de Bezige Bij. Liggen bij de kassa’s voor een prikkie, je hebt snel de neiging om ze mee te grijpen als je daar in de rij staat. Regelmatig greep ik er een, na een tijdje ben ik daar mee opgehouden. Het zijn vaak fragmenten van, of delen uit, boeken die ook al in de kast staan of die ik toch nog wil aanschaffen. En dan kan goedkoop ook wel duurkoop blijken.

Daarbij staan ze in de kast relatief veel ruimte in te nemen. Weg dus, ruimte maken. Dus na meer dan een decennium las ik toch alsnog dit boekje. Maar waar ik een verhaal verwachtte, niet eens een lange, kreeg ik een aantal essays te lezen. Ook leuk, zeker onverwacht. Lag dus aan mij, want wie de schrijver even googelt weet dat hij als essayist minstens zo bekend is als als schrijver.

De essays zijn boeiend, Konrad kan mooi uitleggen over identiteit en nationalisme, over de rol van de schrijver, over hoe de wereld in elkaar zou moeten zitten. Ben eigenlijk best benieuwd hoe hij tegen de politiek van zijn eigen land aankijkt op dit moment. En als een schrijver dat gevoel kan oproepen, binnen 44 bladzijden nog wel, dan moet hij wel een talent hebben, moet hij iets goed hebben gedaan.

Citaat: “Ons vaderland en de literatuur in onze moedertaal zijn ons in de schoot geworpen. Leeservaringen en citaten hebben zich in ons hoofd genesteld, om ze daaruit weg te halen zou operatief een deel van de hersens verwijderd moeten worden; onze lievelingsboeken staan in onze directe fysieke nabijheid op de boekenplank.” (p.18)


Nummer: 18-070
Titel: De schrijver en de stad
Auteur: Gyorgy Konrad
Taal: Nederlands (Hongaars)
Jaar: 2004
# Pagina’s: 44 (13410)
Categorie: Essays
ISBN: 90-234-1686-4

Meer:
Wikipedia
Trouw
Tegenlicht
NRC

Pieter Zwart – De val van Oranje

Al eerder schreef ik op mijn blog over Pieter Zwart. Ik noemde hem een talent. Dat was geen gewaagde uitspraak, dat zagen vele kenners, zelfs Johan Cruijff begreep dat. En dat is wel bijzonder, want toen Pieter meespeelde met de Blogbroeders tegen de Royal Dutch Press werd hij door kenners gekwalificeerd als compleet talentloos. Kortom, je hoeft geen topvoetballer te zijn geweest om toch kijk op het spelletje te kunnen hebben. En dat is precies wat Zwart al tijden bepleit, ook in dit boek. Doorbreek het topvoetballerskartel. Niet elke topvoetballer is automatisch een goede trainer. Gullit is het beste voorbeeld. Maar Mourinho, Klopp, Nagelsmann en meerdere anderen laten zien dat je toch best ver kunt komen, zonder zelf op het allerhoogste niveau te hebben gespeeld.

En dat is precies waar het in Nederland mis is gegaan. Terwijl in vele landen, maar zeker bij onze oosterburen, het voetbal zich verder ontwikkelde, bleef Nederland achter, steeds verder achter. Zwart laat in dit boek zien waar het allemaal is misgegaan. Dat mag arrogant klinken voor een jochie van net voorbij de twintig, er staan meer goede analyses in dan vele zogenaamde analisten ooit zullen maken. En die hebben er hun beroep van gemaakt.

Pieter heeft al die ex-profs allang ingehaald en is bij VI al een van de beleidsmakers geworden. En dat op een leeftijd dat ik acht columns per jaar voor het clubblad schreef. Diep respect voor Pieter, mooi boek, duidelijk geschreven, voor elke voetballiefhebber een must. En dat het met het Nederlands elftal ondertussen een stuk beter gaat? Scorebordjournalistiek. Want we missen geen drie toernooien op rij voor niets, maar dat wil niet zeggen dat we er ineens niets meer van konden. Tegelijkertijd is het behalen van de finales van de Nations League geen teken dat er niets aan de hand was, dat het dip achter de rug is. Lees zelf maar.

Citaat: “Op een zomeravond in 2011 schoof Rasmus Ankersen, een Deense voetbalbestuurder, schrijver en spreker, aan bij een diner met drie werknemers van Nokia. De medewerkers waren erbij toen het Finse bedrijf de mobiele wereld veroverde. Het eerste gsm-gesprek ooit werd gevoerd met Nokia-technologie en de Finnen groeiden uit tot de wereldwijde marktleider. Maar toen Ankersen aan deze Nokia-medewerkers vroeg welke telefoon ze zelf in hun broekzak hadden zitten, haalden ze iPhones tevoorschijn.” (p.59)


Nummer: 18-069
Titel: De val van Oranje
Ondertitel: en hoe we weer kunnen herrijzen
Auteur: Pieter Zwart
Taal: Nederlands
Jaar: 2018
# Pagina’s: 243 (13366)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-94-924786-1-0

Meer:
Trouw
Volkskrant
De leesclub van alles
Pieter Zwart is een talent
Twitter

Stieg Larsson - Gerechtigheid

Natuurlijk kan ik deel drie niet negeren, nadat ik de eerste twee delen al heb geconsumeerd. Ik ben niet zo van de vervolgverhalen, normaal gesproken. Toch kun je ook alle drie de Millennium-delen ook apart lezen. Beter is het om gewoon vooraan te beginnen.

Dit derde deel is een logisch gevolg van de eerste twee. Salander heeft het avontuur maar ternauwernood overleeft en ligt nu in het ziekenhuis. Ook Zalachenko, haar vader, is in het ziekenhuis terecht gekomen. Wie geneest er het snelst? Wie gaat de ander wat aandoen?

Ondertussen bereidt het openbaar ministerie de rechtszaak voor. De zaak tegen Salander, voor alle duidelijkheid. En daar is Blomkvist het niet mee eens. Hij wil haar graag helpen, maar kan niet met haar in contact komen, ze ligt op een streng bewaakte kamer in het ziekenhuis. Zodra ze beter is, kan ze vast worden gezet in afwachting van de zaak zelf. Ze weigert te spreken met het O.M., communiceert nauwelijks het haar advocaat (Blomkvists zus), maar ziet niet wat er allemaal gebeurt op de achtergrond.

Blomkvist heeft dat ondertussen wel door, maar kan slecht aan bewijzen komen. Want er speelt veel meer mee dan wie dan ook doorheeft. Het gaat allemaal terug naar het moment dat Zalachenko overloopt vanuit de Sovjet-Unie naar Zweden, de geheime dienst begint een project waarvan ze zelf niet weet hoe het gaat eindigen. Slechts het team zelf en de premier weten ervan, zelfs de rest van de geheime dienst niet. Dit werkt allemaal in het nadeel van Salander.

Larsson schrijft weer zonder problemen een dik pak papier vol zonder een moment te vervelen. Het is zeer geloofwaardig, je voelt gewoon dat dit zo zou kunnen gebeuren, de kracht van de betere fictie. Het vermengen van de politiek, de diplomatiek en de rechtsstaat maakt het boeiend, de trias politica staat op springen. Agenten schaduwen andere agenten, Blomkvist gaat zelf op onderzoek, maar kan natuurlijk niet zonder hulp, maar wie is er nog te vertrouwen, wie heeft er zelf geen belang maar hecht wel aan gerechtigheid?

Prachtig boek weer, het laatste deel dat Larsson schreef voor hij vroegtijdig het tijdelijke voor het eeuwige verwisselde. Ik zit nu zelfs te overwegen de opvolgdelen door Lagercrantz te gaan lezen, zo gefascineerd ben ik door Blomkvist, maar nog meer door Salander.

Citaat: “Dat Salander volkomen geschift was, daar was geen twijfel over mogelijk. Hij had al zijn vaardigheden gemobiliseerd om haar ertoe te bewegen toch op zijn minst te zeggen waar ze woonde. Maar verhoor na verhoor had dat verdomde grietje zwijgend naar de muur achter Hans Faste zitten staren. Ze had zich geen millimeter verplaatst. Ze had de sigaretten die hij haar had aangeboden mordicus geweigerd, evenals koffie of gekoelde frisdrank.” (p.503)



Nummer:             18-068
Titel:                    Gerechtigheid (Luftslottet som sprangdes)
Auteur:                Stieg Larsson
Taal:                    Nederlands (Zweeds)
Jaar:                    2008 (2006)
# Pagina’s:           651 (13123)
Categorie:            Thriller
ISBN:                   978-90-5672-178-7

Meer:
Wikipedia
De vrouw die met vuur speelde
Mannen die vrouwen haten

Rene Goscinny & Albert Uderzo/Jean-Yves Ferri – L papiro de Cesar

Soms zijn er van die onverwachte momenten die pareltjes blijken te zijn. Want het is ondertussen een automatisme dat ik tijdens mijn uitstapjes over de grens op zoek ga naar Asterix in een taal of dialect dat ik nog niet in mijn collectie heb, er komt dan toch een moment dat je die per ongeluk tegenkomt, zonder dat je het verwacht.

Dat moment had ik dus in Aveiro, waar ik in de etalage een foto maakte van een bijzonder Spaans gedicht. De boekhandel Gigoes & Anantes bleek gespecialiseerd te zijn in strips en prentenboeken. En ook al sprak ik geen Portugees en zij weinig Spaans, we begrepen elkaar. En in no-time hadden ze precies waar ik op hoopte. Een Asterix in een taal die ik nog niet had. Sterker nog, in een taal waar ik nog nooit van had gehoord. Mirandees spreekt men dus slechts in een kleine streek aan de Spaans-Portugese grens. De taal is meer verwant met het Spaans dan het Portugees, wat voor mij dan wel weer lekker is, dan heb ik een kans. 15.000 sprekers. Daarbij vergeleken is het Fries zelfs nog een wereldtaal.

Wat geweldig dat er dan toch iemand de moeite neemt om Asterix te vertalen. Ik gok dat het broers zijn, of neven. Carlos Ferreira en Jose Pedro Ferreira hebben het drie jaar eerder uitgebracht. Mijn collectie was toen al bijna op een dood spoor, maar dat moeten ze hebben gevoeld. Gelukkig kan ik ze, van een afstand, een compliment bezorgen via dit blogje.

Dezelfde avond zat ik in de trein van Porto naar Guimares, met als enig leesvoer dit boek in mijn rugzakje. Begonnen dus maar. Niet eenvoudig, maar ook niet onmogelijk. Het lijkt op Spaans, en twee grote andere voordelen: het is een stripboek, daarbij ook nog eens een stripboek uit een serie die ik ondertussen meerdere keren heb gelezen.

Ben wel benieuwd of ik de enige Nederlander ben die een boek heeft gelezen in het Mirandees.


Nummer: 18-067
Titel: L papiro de Cesar (Le papyrus de Cesar)
Auteur: Goscinny & Uderzo
Taal: Mirandes (Frans)
Jaar: 2015
# Pagina’s: 48 (12472)
Categorie: Strips
ISBN: 978-989-23-3330-4

Meer:
Mirandees
Bijzonder boekhandel
Obelix i companyia (Catalaans)
d’Rous am d’Schwert (Letztebuergescht)
Asterix nos jogos olimpicos (Portugees)
Asterix sien sohn (Oostfrees)
La rosa y la espada (Spaans)

Ed McBain – Twee afgehouwen handen

De aanbeveling op de voorkant is volgens mij typisch voor die tijd. “Harde politieroman uit New York met inspecteur Steve Carella”. Volgens mij gebruikte niemand die term, ‘harde politieroman’ ooit. Het enige wat erop lijkt was het afgezaagde grapje als iemand het had over een HP-film en dat het dan niet over harde porno ging, maar een harde politiefilm. Maar goed, we hebben het over bijna vier decennia geleden, misschien is mijn geheugen niet zo goed.

Wel blijft het feit dat ik eens in de zoveel tijd een boek van McBain oppik en het een paar dagen later weer netjes deponeer op de stapel ‘al gelezen, nog te bloggen en op te bergen’ boeken. Je weet wat je hebt, wat me bij Baantjer tegen ging staan, maar wat bij McBain wel werkt. Al was het maar dat ik hem iets meer talent toedicht dan de Amsterdamse schrijver. In diens verdediging moet ik zeggen dat Amsterdam natuurlijk een dorp is in vergelijking met New York.

In dit geval zijn er handen gevonden bij een bushalte. Van wie zijn die handen? Wie heeft het gedaan? Waarom zijn ze (daar) achtergelaten? Een leuke zoektocht voor het team van Carella. En natuurlijk vinden ze de dader, al is de plot niet het sterkte punt van het verhaal. Wat wel weer leuk is, is dat het verhaal pas twee decennia later werd vertaald, het origineel is dus nu bijna zes decennia oud, vele momenten in het verhaal moet je je even in de tijd verplaatsen, de wereld is een stuk verder dan toen. Desalniettemin; interessant.

Citaat: “De trottoirs waren die zaterdag vol vrouwen die kinderwagens voortduwden; vol jonge meisjes, paraderend met hun buste; vol jongemannen in verschoten overalls, die zich bewogen met de lange passen van dansers en jongemannen geurend met hun baard en hun opzichtig gekleurde hemden; oude mannen, die borden droegen met zeegezichten; Italiaanse huisvrouwen met boodschappentassen, waar lange broden uitpuilden; jonge actrices op weg naar de repetitie in de talrijke theatertjes in de zijstraten; kinderen die haasje-over speelden. “ (p.179)


Nummer: 18-066
Titel: Twee afgehouwen handen (Give the boys a great big hand)
Auteur: Ed McBain
Taal: Nederlands (Engels)
Jaar: 1980 (1960)
# Pagina’s: 192 (12424)
Categorie: Whodunit
ISBN: 90-2269-0872-0

Meer:
Dame staat schaak
De legpuzzel
De man die niet besluiten kon
De pop
Killer’s wedge
Cop Hater
Jack and the beanstalk
Calypso
Jigsaw
Eighty million eyes
Hail to the chief
Guns
Lightning
Kiss
Vergiftigde liefde

Joost Niemoller – De dood, de stad, de rug tegen de muur

De omslag deed het hem. Ik kan me de winkel nog herinneren. Een witte boekhandel, voordat dat een keten werd die in elke grote winkelstraat van elke middelgrote Nederlandse stad bagger verkoopt. Net buiten de loop van het centrum, aan de zijgracht in Leeuwarden. Ik had er al het Zinneloze Zeilen van Herman Brusselmans gevonden, een schrijver die ik toen ontdekte en drie decennia later nog steeds lees. Deze tekenaar mocht ook de voorkant van dit boek tekenen. Moest wel goed zijn dus. En dan ook nog eens iemand die in Oor schreef, een blad dat ik verslond.

9,50 gulden, volgens het stickertje op de voorkant, dat er nog steeds opzit. Veertien gulden korting, dat moet me hebben overtuigd. Ik kocht in die tijd nooit een boek voor de volle prijs. Drie decennia later, vele verhuizingen verder, staat het boek nog altijd in mijn kast. Niemoller is er niet op vooruit gegaan in mijn achting. Op Twitter is hij in het rijtje Wierd Duk, Leon de Winter en andere foute commentatoren beland. De wijze mannen die ooit links waren, maar nu als rechtse opiniemaker de wereld beschouwen en vooral de gevaren van een minderheid van 5% van de bevolking willen benadrukken.

Dan kan de kaft nog zo mooi zijn, dan hoef je niet meer in mijn kast staan. Maar toch maar eerst lezen. Misschien schreef hij in die tijd wel mooi. Zeven verhalen, volgens de achterflap een verzameling stadsverhalen. Zijn debuut. Ik heb echt mijn best gedaan. Gepoogd open minded het boek te lezen. Kijken of ik in de verhalen talent zag, talent dat nu een andere kant op gebruikt wordt, maar toch talent.

Helaas, ik heb het niet gevonden. Ik vond ook niet de criticaster die hij nu is. Het lijkt me zo’n typisch probeersel van een jongeman die aardig kan schrijven, een paar complimenten kreeg voor journalistieke stukjes en toen bedacht dat hij ook fictie kan schrijven. Een tussenstap op weg naar de grote roman, hoofdletter g en hoofdletter r. Die kwam er dus nooit, de verbittering heeft toegeslagen. De schreeuw om aandacht, die zo goed werkt op Twitter, waar je door 34 hartjes en 17 RT’s al het idee hebt dat je ertoe doet, terwijl je in Hyde Park met minder dan 30 luisteraars weggezet zou worden als gekkie.

Er komt een dag dat Niemoller het licht ziet. Hoop ik voor hem, want deze rol tot zijn dood zou toch ook sneu zijn. En misschien krijgt hij ook nog wel weer eens plezier in schrijven. Denk niet dat ik hem dan wel weer ga lezen, maar er zijn gekkere dingen gebeurt in het leven.

Citaat: “We hadden onze persoonlijke instelling niet veranderd toen we onze aanvankelijke speelse plannen hadden omgevormd tot het meer serieuze streven naar ‘niet zomaar een film’. Efficiëntie stond nog steeds centraal bij ons. En we konden ook niet anders, want zo waren we door de maatschappij gemanipuleerd.” (p.104)


Nummer: 18-065
Titel: De dood, de stad, de rug tegen de muur
Auteur: Joost Niemoller
Taal: Nederlands
Jaar: 1984
# Pagina’s: 122 (12232)
Categorie: Fictie
ISBN: 90-6265-157-7

Meer:
Zinneloze Zeilen (Brusselmans)
Joost Niemoller
Wikipedia
Twitter

August Willemsen – De goddelijke kanarie

De Nederlandse Sportbibliotheek, wat een geweldige uitvinding. Niet de voor de hand liggende onderwerpen, maar wel allemaal boeiende en leesbare boeken. Erg leuk is ook de lijst achterin, met daarin o.a. de nog te verschijnen titels. En dan titels tegenkomen die decennia later nog steeds niet zijn verschenen.

August Willemsen is de juiste persoon voor een boek over Brazilië. Al jaren vertaler van Portugese en Braziliaanse literatuur. En in Brazilië is voetbal meer dan een simpel spelletje, een boek daarover is natuurlijk goed samen te stellen.

Willemsen doet een poging om de geschiedenis in een enkel boek te proppen. Dat is best moeilijk, het ligt natuurlijk aan hoe je het aanpakt, maar dat er genoeg verhalen en anekdotes zijn voor een dozijn boeken, staat ook boven elke twijfel. De eerste drie delen lijken soms dan ook iets te veel op een opsomming. Deel 1 over de clubs, deel 2 de spelers en deel 3 de kanaries, allemaal logisch. Het tweede deel is natuurlijk het meest interessant. Want zonder die schitterende spelers, zijn de clubs en het nationale team ook nutteloos. Van Friedenreich tot Garrincha, er zijn veel goede spelers waar daarnaast nog eens de meest fantasierijke verhalen over verteld worden. Vele verhalen kent de doorsnee voetballiefhebber allang, maar ze nog eens te lezen is niet erg, in combinatie met wat andere verhalen zijn ze minstens zo goed.

Het wordt literair in het vierde deel van het boek. De antropoloog komt naar boven. Waarom is een Braziliaan anders in zijn beleving dan een Duitser of Italiaan? Waarom zit het in de taal, dieper dan het ooit kan komen? Een mooie en goede uitleg, met poëzie van Andrade. Alleen al voor dit deel zou je het boek zelf moeten lezen.

Er schijnt een nieuwe, bijgewerkte versie van dit boek te zijn verschenen, net voor het overlijden van Willemsen. Geen idee wat er veranderd is, maar aangezien deze versie bijna niet meer te vinden is, is de nieuwe editie misschien wel een noodoplossing.

Mooi naslagwerk, fijn leesvoer, goede verhalen, prachtig boek.

Citaat: “Wat zo verrassend werkte in Garrincha was paradoxaal genoeg, het feit dat hij altijd hetzelfde deed. Pele herhaalde zich niet. Pele aan de bal: wat zou hij gaan doen? Welk been zou hij gebruiken, het linker of het rechter? Iedereen maakte zich op om het nog ongeziene te gaan zien. Garrincha aan de bal: op welk moment zou hij gaan doen wat hij altijd deed? Altijd met rechts? Iedereen maakte zich op om te gaan lachen. Pele was beredenering; Garrincha was instinct. Pele was genie; Garrincha was magie. Pele wist wat hij ging doen; Garrincha wist wat hij ging doen (iedereen wist het) – maar niet wanneer.” (p.127/128)


Nummer: 18-064
Titel: De Goddelijke Kanarie
Auteur: August Willemsen
Taal: Nederlands
Jaar: 1994
# Pagina’s: 264 (12210)
Categorie: Voetbal
ISBN: 90-6005-430-X

Meer:
De Nederlandse Sportbibliotheek
August Willemsen
Goodreads
Hebban

Meer Sportbibliotheek:
Tim Overdiek – Rik Smits, de Dunking Dutchman
Gijs Zandbergen & Jan Brouwer – Zeven meiden om verliefd op te worden
Paul Arnoldussen – Amsterdam 1928
David Endt – Gloria Victoria
Chris Willemsen - De moord op Maradona
Chris Willemsen - De moeder aller nederlagen
Ko van Geemert - Hi ha hondelul
Marcelle van Hoof - De lieverdjes

Baantjer – De Cock en moord in beeld

Meer dan een kwart eeuw sinds mijn laatste De Cock, duikt er ineens eentje op in mijn minibieb. Het was ideale treinlectuur tijdens mijn studietijd. Een regenachtige vrijdagmiddag, geen weer om te liften, dus de trein naar Goor. Twee keer overstappen, twee uur en een kwartier reistijd. Zondagavond terug. Drie Baantjers in de wastas, als ik om half een in de laatste stadsbus stapte, had ik ze alle drie uitgelezen.

Je kon rustig tussendoor uit het raam kijken. Of thuis een echt boek lezen. Of na het overstappen eerst even een krantje pakken. Het maakte allemaal niets uit, drie regels en je was weer terug in het verhaal. En zelfs als dat niet lukte, alle verhalen leken op elkaar. In een interview meen ik me te herinneren dat zelfs de schrijver zelf geen idee had hoe het boek zou eindigen op het moment dat hij aan weer een nieuw boek begon. Na een paar maanden was ik zo ongeveer door de hele collectie van de openbare bibliotheek Leeuwarden. Maar vooral was ik er zelf klaar mee, er zat geen enkele verrassing meer in, geen literaire hoogstandjes, geen interessante ontwikkelingen.

Misschien is dat ook wel het succes van de serie. Je hoeft niet na te denken, je weet wie De Cock is, assistent Vledder, kroegbaas Lowietje, de boze hoofdcommissaris. Je weet dat de eerste verdachte nooit de dader is, omdat het boek altijd hetzelfde patroon volgt. Je weet dat er levenswijsheden van de oude rechercheur volgen, die zo van een tegeltje in een kringloopwinkel lijken te zijn gekopieerd. Het succes van herhaling. Kinderboeken, RTL4, commerciële radio, de Top 2000, de vaste plek op de camping, de seizoenkaart op de tribune, elk jaar gourmetten met de kerst, een musical voor moederdag. De meerderheid der mensheid is niet van de verrassing, houdt niet van vernieuwing, wil niet uitgedaagd worden. En dus De Cock Neerlands meest geliefde politieagent.

Alle oordelen wilde ik nog eens ter discussie stellen. Dit 34e deel kwam uit in 1990. De Ov-kaart was er al, ik moet het gelezen hebben. Even zoeken op de harde schijf. Al snel gevonden, het 68e boek dat ik leende bij de bibliotheek in 1991. Het is dus herlezen. Maar omdat er meer dan 27 jaar tussen zat en omdat elke Baantjer lijkt op de vorige, heb ik geen moment het idee gehad dat ik aan het herlezen was.

Een moord, een aantal mogelijke verdachten, chantage, een vermiste mogelijke verdachte. Een oplossing, te snel, te logisch, klopt dus inderdaad niet. Geen cliché wordt vergeten. Het is nog dunner dan ik me herinnerde, maar dat kan natuurlijk ook de leeftijd zijn. Mijn leeftijd, bedoel ik natuurlijk. Een klein hintje van maatschappelijke betrokkenheid, er moest een kapstokje zijn om zijn verhaal aan op te hangen. Het is gelukt. Teleurstellend eind. Dit is zonder enige twijfel mijn laatste Baantjer.

Citaat: “Het vinden van de dode Justus van Aardenburg had hem onaangenaam verrast. Hoewel hij wist, dat het menselijk handelen onvoorspelbaar is, had hij toch geen moment verwacht, dat de man uit Loenen aan de Vecht het slachtoffer van een moordaanslag zou worden. Dat paste niet in het denkpatroon dat hij zich van de zaak had gevormd.” (p.86)

Nummer: 18-063
Titel: De Cock en moord in beeld
Auteur: A.C. Baantjer
Taal: Nederlands
Jaar: 1990
# Pagina’s: 139 (11946)
Categorie: Whodunit
ISBN: 90-261-0452-9

Meer:
Scholieren
Wikipedia
Mediatoeristen

Redmond O’Hanlon – De groene stad

Als tiener keek ik graag naar de reisprogramma’s van Boudewijn Büch. Tijdens een van diens reizen ging hij op bezoek bij een Engelsman met bakkebaarden waar je u tegen zegt, die rende door bossen, prachtige verhalen te vertellen had en een huis vol boeken en souvenirs, waar je nauwelijks tussendoor kon.

Natuurlijk wilde ik ook diens boeken lezen. Zijn oeuvre bleek niet zo heel uitgebreid, wat ook wel weer verklaarbaar is. Tenslotte vergt een reis naar Borneo (of naar de Amazone) veel voorbereidingstijd, maar nog minstens zo veel uitvoeringstijd. En dan na de tijd ook nog eens een boek schrijven, geen wonder dat je dan geen planken vol schrijft, wat menig thrillerauteur zonder enige problemen lukt.

Het is O’Hanlon dan ook niet kwalijk te nemen dat hij nevenklussen aanneemt, hij is een goed observator, een inspirerend verteller. Zijn laatste klus levert dit leuke boek op. De gemeente Almere nodigde hem uit om als ‘writer in residence’ een tijdje er te komen wonen en daarover te schrijven. Ik snap de gemeente. Almere staat niet bekend als groene stad, maar is dat zeker wel. O’Hanlon is de ideale gast om te beschrijven wat hij tegenkomt.

De eerste indruk van O’Hanlon is niet goed. Hij ziet een nieuwe stad die niet echt wil gaan leven in zijn hoofd. Precies het beeld dat vele Nederlanders van de nieuwe stad hebben. De architectuur heeft niet zijn interesse, maar triggert hem ook niet. Maar hij is wel snel uit de stad. En dat blijkt overal in de stad zo te zijn, binnen vijf minuten sta je in het groen of aan het water. Er blijkt veel meer te zijn dan het eerste oog ziet. Er zit overal een gedachte achter. Er zijn ambtenaren die zich met dingen bezighouden die je niet verwacht. Dan komt de reisschrijver tot zijn recht. Hij praat met de juiste mensen, hij loopt veel, observeert nog meer, komt in de natuur dieren tegen die hij niet zou verwachten in Almere en concludeert dat de stad eigenlijk heel groen is.

En juist die ontdekkingsreis om en nabij de stad maakt het dat hij de enige is die dit boek kon schrijven. Hij denkt mee over de toekomst, ziet de enorme diversiteit die je niet verwacht als buitenstaander en schrijft er mooi over. Hij plaatst diverse zaken in een mooi historisch perspectief, met als belangrijkste referentie Ebenezer Howard, die al een eeuw eerder een ‘garden city’ ontwierp.

Veel foto’s ook in dit boek, normaal gesproken niet echt nodig, O’Hanlon schrijft zo mooi, dat het beeld wel duidelijk is, maar ik moet toegeven dat het toch een toegevoegde waarde is, aanvullend op het verhaal. Leuk initiatief, mooi boek, compliment voor degene die op dit idee kwam. Vraag me wel af waarom hij drie jaar nodig had om een relatief dun boekje te schrijven.

Citaat: “Ik nam de plant mee uit een stukje bos in Brabant. Ik dacht dat ik de enige in Almere was met die plant. Ineens zie ik een wesp waarvan de larven alleen salomonszegel eten. Sindsdien heb ik gehoord dat nog twee mensen salomonszegel hebben geplant. Maar toch. Hoe vindt die wesp mijn plant?” (p.41)


Nummer: 18-062
Titel: De groene stad
Auteur: Redmond O’Hanlon
Taal: Nederlands
Jaar: 2018
# Pagina’s: 160 (11807)
Categorie: Reizen
ISBN: 978-90-450-3080-7

Meer op gerbie.nl:
Een verteller
Boudewijn Büch over Redmond O’Hanlon
Tussen Orinoco en Amazone
Trawler
Naar het hart van Borneo

Groene stad:
Trouw
Volkskrant
Almere deze week
TPO
YouTube

Elders op het web:
Wikipedia
Guardian
VPRO