Mficha uchi hazai

Malin Persson Giolito – Tussen twee vuren

Een psychologische thriller, dat wil ik nog wel eens proberen. Ik ben een beetje klaar met het label literaire thriller, dat kan volgens mij niet, al is Ira Levin de uitzondering die de regel bevestigt. Veel van de Nederlandse thrillerschrijvers kan ik helemaal niets mee, met als toppunt het concept Suzanne Vermeer. Maar in Zweden, een kleiner taalgebied dan het Nederlands, zijn er een aantal schrijvers die het wel lukt, een goed en spannend boek schrijven.

Dus lootte ik mee, won dit boek, en besloot het meteen te lezen. Een familiedrama is het gegeven in dit verhaal. Het jochie is zeven, op school is hij niet te hanteren, thuis nog minder, hij wordt uit huis geplaatst. Ook in Zweden bemoeien zich dan vele instanties zich met de zevenjarige Alex. En als het lijkt alsof het beter gaat, mag hij ook weer naar zijn eigen ouders.

Natuurlijk gaat het dan mis, vader wordt doodgestoken, Alex staat er naast met een bebloed mes. Heeft hij zijn vader vermoord?

Leuk gegeven, even spannend, maar uiteindelijk toch teleurstellend. Je verwacht spanning, je verwacht een draai in de plot, je hoopt op iets bijzonders. Dat kwam niet. Dus als beschrijver van de tijdgeest geen slecht boek, maar niet wat ik hoopte. Niet elke Zweedse schrijver is automatisch een topper.

Citaat: “Zo kon het gegaan zijn. Toch worstelde Adam met het gevoel dat het anders was geweest. Dat Linda Medner Andersson, moordenaar en kindermishandelaar, haar zoontje had overgehaald om de schuld op zich te nemen voor iets dat zij had gedaan. Zo moest het zijn, Adam was bereid er vergif op in te nemen dat Alex Andersson de dader niet was.” (p.199)


Nummer: 20-039
Titel: Tussen twee vuren (Bara ett barn)
Auteur: Malin Persson Giolito
Taal: Nederlands (Zweeds)
Jaar: 2010
# Pagina’s: 300 (8945)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-325-1258-3

Meer:
Goodreads
Hebban
Wikipedia
Malin Persson Giolito

Gerard Hutting – Geen zomer zonder Tour

Ooit gekocht via internet, twee boekjes van Gerard Hutting, de man achter de Tourspecials die we spelden voor de komst van het internet. Hij schreef die zo ongeveer in z’n eentje vol, bundel die verhalen en je hebt een boekje.

Het eerste boekje viel me een beetje tegen, dus stond deze al jaren nutteloos op de plank. Tot in het voorjaar de titel ineens actueel werd. Zou het zo maar kunnen dat voor het eerst in drie kwart eeuw een zomer zonder Tour realiteit werd?

Dus herinnerde ik me dat ik dit boek nog op zolder had staan, tijd om het alsnog te lezen.

Weer viel het me niet mee. Hutting beschrijft hoe hij zelf de Tour beleefde. Veel heldendaden, veel ongelooflijke prestaties, hij mijdt de clichés niet. Maar zijn observaties zijn natuurlijk verre van uniek, de verhalen daardoor niet echt boeiend.

Gelukkig kwam ineens het hoofdstuk Cijferfreak, waarin ik me helemaal kon vinden. Hoe vul je een Tourvoorspelling in, welke Pool heeft welke puntentelling, hoe beoordeel je de verschillende kwaliteiten van verschillende renners, hoe vergelijk je renners van vroeger met de renners van heden? Allemaal vragen die nooit een uitputtend antwoord zullen krijgen, daarom punt van discussie zullen blijven. Op weg naar een eeuwigdurende top 100 van renners schaaft hij aan zijn systeem. Hij is er nog niet helemaal uit. Gevoelsmatig kwam hij tot een top 20, wie weet of hij het ooit passend weet te maken. Dat Merckx op 1 staat zal niemand verbazen. Dat Riis nog steeds in de top 20 van grootste renners ooit staat, verbaast mij wel.

Citaat: “Normaliter zou men ervan uit kunnen gaan dat Lance Armstrong, die de laatste jaren al zoveel heeft meegemaakt en de dood in de ogen heeft gezien, zijn zojuist herwonnen leven toch niet op het spel zal zetten door te slikken of te spuiten, enkel en alleen om een wedstrijd te winnen?” (p.117)


Nummer: 20-038
Titel: Geen zomer zonder Tour
Ondertitel: Herinneringen aan de Tour de France
Auteur: Gerard Hutting
Taal: Nederlands
Jaar: 2001
# Pagina’s: 127 (8645)
Categorie: Wielrennen
ISBN: 90-806199-1-4

Meer:
Alpe d'Huez en andere wielerverhalen
Tour special stopt na 28 edities

Jaap Robben – Birk

Tijdelijk ging de VakantieBieb open, als een bonus tijdens quarantaine. Dus kon ik tussendoor op de iPad elke keer een paar bladzijden lezen uit Birk. Het tweede boek dat ik van Robben las. Na het Franse platteland, deze keer een Noors eilandje. Robben zoekt de plekken wel op, geen idee waarom. Misschien wel omdat dit verhaal nergens anders zou kunnen hebben spelen.

Mikael is negen als hij met zijn vader op het strand aan het spelen is. Ze wonen op een klein eilandje, met moeder en nog een buurman. De enige buurvrouw, aan de andere kant van het eiland, leeft niet meer. Vader gaat de zee in, maar keert niet terug.

Samen met zijn moeder blijft hij achter. Hij wordt een puber, maar zijn leven is natuurlijk totaal anders dan van leeftijdgenoten op het vasteland. Robben slaagt er perfect in om het beeld te schetsen van de opgroeiende puber, de moeder die ineens weduwe werd en een tienerzoon in huis heeft, de eenzame buurman en het zo goed als lege eiland. Vooral de onderlinge verhoudingen veranderen regelmatig, bijna onvermijdelijk, omdat de rest van het leven extreem monotoon is.

Hij beschrijft boeiend het dagelijkse leven. De bijzonder momenten, zoals de boot die een keer per twee weken de boodschappen en post komt brengen of wanneer Mikael het lege huis van de oude buurvrouw bezoekt. Mikael kan het verlies van zijn vader maar moeilijk verwerken, ziet hem dan ook nog regelmatig voor hem, wanneer hij alleen is.

Boeiend verhaal.

"Ik besloot een brief te schrijven. Of de Geachte dames en heren Mikael Hammerman uit hun adressenbestand zouden willen schrappen omdat hij enige maanden geleden overleden was. Ik schreef ook dat hun post een confrontatie was met dit tragische verlies." (p.92)


Nummer: 20-037
Titel: Birk
Auteur: Jaap Robben
Taal: Nederlands
Jaar: 2014
# Pagina’s: 256 (8518)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-4453-277-7

Meer Birk:
Scholieren
Hebban
Tzum
Chicklit

Meer Robben:
Zomervacht
Jaap Robben
Wikipedia

Bert Wagendorp – Ferrara

Het vervolg op Ventoux. Hoe kan ik dat negeren? Al blijft Masser Brock naar mijn mening nog altijd een slag beter, zonder twijfel was het zijn doorbraak als schrijver, zijn stap naar het grote publiek. Dus moest er een vervolg komen, lijkt me logisch. Het grote nadeel is dat een vervolg per definitie minder goed is. Daarbij is de verfilming van Ventoux zo groot geworden, dat je eigenlijk meteen de hoofdfiguren voor je ziet. In interviews begreep ik dat zelfs Wagendorp zelf dat had tijdens het schrijven. Ik heb nog niet gehoord dat dit boek ook verfilmd zal worden, maar dat zal ongetwijfeld wel een keer gebeuren.

Afgelopen zomer reed ik in Italië, slecht ingelezen, toen we ineens vlakbij Ferrara waren. Ik baalde dat ik het boek niet bij me had. Op social media zag ik het boek tig keer langskomen, door vele lezers overal mee naar toe genomen, rijd ik door de stad zelf, heb ik het boek niet bij me. Wel een foto (tweet) genomen met een ander boek, opengeslagen. Wie kon zien dat het niet het juiste beeld was? Met de stadsmuur op de achtergrond was het zeker de juiste plek!

De vier vrienden gaan deze keer dus niet naar Frankrijk, maar naar Toscane. Joost heeft een oud pand gekocht, hij wil er een hotel van maken. Dit kan het recept zijn voor een klucht, geïnspireerd op ‘Ik vertrek’. Wagendorp blijft er gelukkig van weg. Bart mag schrijven over de stad Ferrara en voor het nieuw te openen hotel. Andre doet moeite om de groep bij elkaar te houden, heeft ook geld erin gestoken, daar heeft hij genoeg van opzij gezet, tijdens zijn criminele activiteiten de jaren ervoor. David is mee, voelt zich Italiaan onder de Italianen, maar is ook behoorlijk ziek. Zo zijn we weer terug bij de thema’s van het vorige boek. Vriendschap en de dood, wat is goed en wat is fout, wie begrijpt de wereld, of iets simpeler, wie begrijpt vrouwen.

Complicerende factor voor schrijver Bart is dat diens dochter voor zijn krant wordt uitgezonden naar het Midden-Oosten. Dat is een gevaarlijke plek voor een jonge verslaggeefster. Natuurlijk gaat dat dan ook mis, zodat Bart machteloos zit te hopen dat het goed komt. Hulp komt uit onverwachte hoek.

Eerlijk is eerlijk, de plot is niet het hoogtepunt van het boek. De gebeurtenissen lijken te gezocht, er moest weer iets van drama in om het boek gaande te houden. De kracht van het boek zit juist in de verhouding tussen de vier mannen. De decenniaoude vriendschap tussen de vier overgebleven vrienden van de vijf jongens op die middelbare school in Zutphen. De verschillende rollen die elke vriend voor de ander heeft, zorgen voor een unieke band, die ook in dit vervolg weer heel duidelijk naar boven komt. De sfeer van Ferrara, niet de meest bekende Italiaanse stad, komt ook heel goed naar voren. Twee keer was ik er kort, erg kort, maar dankzij het boek, heb ik het idee dat ik de stad ken. Op de oevers van de Po waar de vrienden fietsen, heb ik afgelopen zomer met de auto gereden. De overige karakters zijn een goede aanvullende crew voor de vrienden voor het leven. En dat is het mooie van dit boek, heeft Wagendorp goed gedaan.

Desalniettemin hoop ik dat er niet nog een vervolg komt, dat zou afbreuk doen aan een mooi en goed gegeven. Daarbij ben ik ervan overtuigd dat Wagendorp, naast zijn prachtige columns, meer mooie boeken in zich heeft. En dat komt er de komende jaren vast wel weer uit.

Citaat: “Ik keek naar mijn dochter en vroeg me af of ze nog dezelfde was met wie ik nog maar een paar maanden geleden had zitten eten in Alkmaar. Ze zat erbij als een onbezorgde toerist, in haar korte spijkerbroek en witte T-shirt. Dat ze het bruin op haar armen en benen had opgedaan in de Libische woestijn en niet op Ibiza wist niemand. Niemand die haar zag, kon vermoeden dat ze nog niet zo lang geleden het pistool van de moordenaar Khadafi in handen had gehad. Dat ze ellende, verdriet en wanhoop had gezien, bij de verwrongen wrakken van geëxplodeerde auto’s had gestaan.” (p.125)

Nummer: 20-036
Titel: Ferrara
Auteur: Bert Wagendorp
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
# Pagina’s: 255 (8262)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-94-929282-5-2

Meer Ferrara:
Alles over boeken en schrijvers
Literair Nederland
Hebban
Scholieren
Volkskrant
NRC

Meer Bert Wagendorp op gerbie.nl
De dubbele schaar
De proloog
Ventoux
Het Nieuwste Schavot
Een zaterdagmiddag
Masser Brock
Lance, the ruse and fall in 14 songs

Adriaan van Dis – Ik kom terug

Ondanks dat ik niet dolenthousiast was over vorige luisterboeken, had ik in Coronatijd toch erg veel mogelijkheid om nog een nieuwe poging te wagen. Elke avond, na weer een dagje thuiswerken, even een blokje lopen of een rondje fietsen, oordoppen in en in een weekje had ik toch weer een heel boek beluisterd. In dit geval zelfs iets sneller.

Desondanks duurde het me toch te lang. Online las ik weer veel positieve lezers, complimenteus over de schrijver, die zijn eigen moeder op weg naar haar einde begeleidde. Durf niet te zeggen hoe autobiografisch dit boek is, al heb ik de indruk dat het heel dicht richting 100% gaat.

Maar het verhaal loopt niet, het rekt, het sleurt, het zeurt, het doet van alles, maar geen moment trekt het me naar binnen. De oude moeder is een nare vrouw, dat geeft hij zelf ook al aan, maar ze manipuleert, vertelt selectief, gaat heen en weer in de tijd, en alles wat de schrijvende zoon doet is luisteren, aantekeningen maken. Hij is niet tegen haar opgewassen, het thema van het boek.

Daardoor komen ze er allebei slecht uit, waardoor het ook moeilijk is om enige sympathie te voelen voor welk hoofdfiguur dan ook. En als dat niet lukt, moet het verhaal wel erg geweldig zijn, wil je toch verder gaan. In dit geval ging ik verder omdat het weinig moeite kostte. Een knopje op de iPhone, een flink stuk fietsen en weer een stuk dichter bij het eind.

Ergens denk ik dat ik de schrijver Van Dis erg graag wil (leren) waarderen. De televisiefiguur doet het goed, als interviewer is hij bijzonder. Maar als schrijver heb, en hou, ik mijn twijfels. En dat is niet leuk wanneer je het hele boek wil volgen.

Citaat: "De dag voor ik haar kwam aflossen, belde Saskia opnieuw. "Luister, we moeten even ernstig met elkaar praten. Heb je wel eens van het aardbeiendieet gehoord? Het klinkt modieus, maar het is ene oude manier van versterven, in Italië doen ze het veel op het platteland. Je begint met een kommetje aardbeien per dag en bouwt langzaam af." (p.244)


Nummer: 20-035
Titel: Ik kom terug
Auteur: Adriaan van Dis
Taal: Nederlands
Jaar: 2014
# Pagina’s: 284 (8007)
Categorie: Biografie
ISBN: 978-90-2544-346-7

Meer van Dis op gerbie.nl:
Tikkop
Onder het zink
Zilver of het verlies van de onschuld

Meer ik kom terug:
Scholieren
Tzum
NRC
Hebban

Ed McBain – Het scherp van de naald

Het moet er uit zien als zelfmoord, maar de dader weet dat de politie daar niet in zal trappen. Het is moord, dat is vanaf het begin af aan al duidelijk. Drugs in het spel, we hebben het over de jaren vijftig, de scene is nog redelijk overzichtelijk. De politie is snel iemand op het spoor.

Maar dan wordt het allemaal iets gecompliceerder. De zoon van de commissaris lijkt betrokken. Of is betrokken? Vertelt hij het zijn detectives of houdt hij het onder zijn pet? En is hij nu chantabel? Carella heeft de leiding, dus komt het goed. Of?

Een 87th precinct whodunit uit de begintijd, de wereld was een stuk kleiner, een stuk overzichtelijker. En de politie lost een moord op, ook als het om drugs gaat.

Citaat: “Een gunstig onderscheid van het bureau van de Luitenant moeten we wel opmerken, dat zich daar geen rijtje urinoirs langs een der muren bevond.” (p.36)

Nummer: 20-034
Titel: Het scherp van de naald (The pusher)
Auteur: Ed McBain
Taal: Nederlands (Engels)
Jaar: 1962 (1956)
# Pagina’s: 176 (7723)
Categorie: Whodunit
ISBN: nvt

Meer:
Twee afgehouwen handen
Dame staat schaak
De legpuzzel
De man die niet besluiten kon
De pop
Killer’s wedge
Cop Hater
Jack and the beanstalk
Calypso
Jigsaw
Eighty million eyes
Hail to the chief
Guns
Lightning
Kiss
Vergiftigde liefde
Het jachtgeweer

David Endt – Twintig brieven aan Frank Rijkaard en een brief terug

Na meerdere boeken te hebben gelezen, na hem een aantal keren kort te hebben gesproken, na hem regelmatig op televisie te hebben beluisterd, denk ik Endt wel een beetje te kennen. Een complete verbazing kan een boek dus niet meer zijn.

Maar dat is zeker geen diskwalificatie, ik lees zijn verhalen graag, juist omdat ik weet wat ik kan verwachten. Lyrische beschrijvingen in prachtige taal over schitterende voetballers, zou mijns inziens een redelijke beschrijving zijn.

Deze bundeling is toch bijzonder vanwege de rol van Rijkaard, die ten tijde in Milaan speelde. Endt kende hem natuurlijk nog van voetbal, je merkt dat er een bijzondere genegenheid tussen hen speelt, meer dan een voormalig collega. En dus reageert Endt elke week op de actualiteit, de laatste wedstrijd van de voormalige Ajacied of de aankomende wedstrijd. De kenner van het Italiaanse voetbal heeft dan bijna altijd een aanleiding voor een mooi verhaal over een bekende of minder bekende voetballer. En zo is het geen persoonlijke brievenwisseling, maar een soort van ‘open brief aan’, een bekend columnistentrucje, waar ik me zelf ook wel eens schuldig aan gemaakt heb. Niets mis mee, zeker niet als je zo mooi kunt schrijven als Endt.

Vele voetbalanekdotes komen voorbij, professor Endt leert zijn jonge vriend over de Italiaanse voetbalcultuur. Ze komen voorbij, de helden uit de Serie A: Cerezo, Maradona, Scirea, Falcao, Passarello, Mancini, Tardelli, Antognoni en Galderesi. Spelers die elders uitblonken zoals Magico Gonzalez, Best en Garrincha. Twee Ajacieden komen nog een keer langs: Tahamata, Keizer en natuurlijk veel verhalen over zijn twee favoriete clubs Inter en Ajax, maar ook Dinamo Tirana, Sampdoria en Transvaal zijn goed voor mooie verhalen.

Het leuke is dat Rijkaard daadwerkelijk een keer terugschrijft, een mooie lange brief aan het eind van het seizoen, over meerdere dagen geschreven, met mooie bespiegelingen en dezelfde toon van vriendschap.

Prachtig boek!

Citaat: “Weet je nog dat we jaren geleden samen vanaf het Ajax-stadion naar het Leidseplein liepen, ja liepen! (…) Bij de snackbar op het Christiaan Huijgensplein konden we ons nog bedwingen, maar toen we Eerste van Swindenstraat bereikten moesten we even wat halen bij de Febo. Ik verbaasde me over het gemak waarop je twee patat met satésaus en een hamburger in de kortste keren naar binnen werkte. Tegen dat eettempo kon ik niet op.” (p.32)


Nummer: 20-033
Titel: Twintig brieven aan Frank Rijkaard en een brief terug
Auteur: David Endt
Taal: Nederlands
Jaar: 1991
# Pagina’s: 190 (7547)
Categorie: Voetbal
ISBN: 90-6005-345-1

Meer:
Ajax-zielen
Gloria Victoria
Wikipedia
Twitter

Marcel van Roosmalen – Gelukkig is het weer voorbij

Een titel van Van Roosmalen die ik nog niet kende, vreemd. Maar scrollend kom ik ‘m toch tegen. Iets verder zoekend zie ik dat het gaat om een Kakkerlakje, een boekje dat in een envelop past. Dun dus, maar wel mooi opgemaakt. In dit geval door Nina Maissouradze, die mooie passende illustraties voor het boekje maakte.

Het verhaal is eigenlijk gewoon een column van Van Roosmalen, over zijn vader en dan met name over de verjaardagen waar alleen collega ambtenaren van zijn vader kwamen. De manier waarop hij die avonden beschrijft zijn herkenbaar voor iedereen, maar de schrijfstijl kan alleen Marcel van Roosmalen. Knap.

Leuke aanwinst voor mijn collectie.

Citaat: “Ze waren christelijk, hun kinderen die alle drie waren vernoemd naar figuren uit het Oude Testament werden ’s morgens met een busje naar de Biblebelt gereden, waar het onderwijs wel goed was. Jelle kwam wel een achterom, bijvoorbeeld om een schroevendraaier te lenen. Als de televisie dan op Veronica of Tros stond zette hij het toestel uit. ‘Dan zet je ‘m straks toch weer aan?’, zei mijn moeder dan tegen ons, alsof ze het heel gewoon vond.” (blz. 6/7)


Nummer: 20-032
Titel: Gelukkig is het weer voorbij
Auteur: Marcel van Roosmalen & Nina Maissouradze
Taal: Nederlands
Jaar: 2019
# Pagina’s: 20 (7357)
Categorie: Column
ISBN: 978-94-9289-046-7

Meer:
Kakkerlakjes
Gelukkig is het weer voorbij
Metadata ISBN
NRC
Wikipedia

Meer Roosmalen op gerbie.nl:
Gras groeit niet sneller door aan de sprietjes te trekken
Het is nooit leuk als je tegen een boom rijdt
Op pad met Pim
De Pimmels
Je hebt het niet van mij (Hard Gras 48)
Het jaar van de Adelaar (Hard Gras 66)
Geef me nog twee dagen (Hard Gras 78)

Tommy Wieringa – Dit zijn de namen

Hoe ouder ik word, hoe blijer ik ben dat het me lukt de schrijver en zijn werk los van elkaar te zien. Want, en dat is voor velen geen nieuws, ik heb het vaker geblogd, de schrijver vind ik niet zo sympathiek. Als ik zeg dat ik hem als opvolger van Mulisch zie, is dat niet als compliment bedoeld, al zal hij het ongetwijfeld wel zo ontvangen. Zijn hele leven is ingericht op schrijver zijn. Dus niet omdat hij goede boeken wil schrijven, maar gezien worden als schrijver. Erkenning, lof, prijzen, roem zijn allemaal belangrijker dan de verhalen die hij schrijft. Zo lijkt het tenminste.

En dan vind ik dit boek in mijn minibieb, begin het toch maar te lezen en ben ik weer overtuigd van de kwaliteit. Leef ik me in notime in in de hoofdfiguren, raak ik gefascineerd door het verhaal, kan ik het boek bijna niet wegleggen. Twee verhaallijnen die naast elkaar zich ontwikkelen, waarbij vanaf het begin al duidelijk is dat ze elkaar ongetwijfeld gaan treffen. Dat de climax van het verhaal zal zijn wanneer de verschillende hoofdfiguren elkaar tegenkomen.

De groep vluchtelingen die door de eindeloze steppe zwerft, onderweg leden verliest, tot elkaar veroordeeld is, doordat mensensmokkelaars ze gezamenlijk vlak bij de grens dropten. Honger is het belangrijkste in hun hoofd. Hoop houdt ze op de been. De Afrikaan wordt niet begrepen, het jonge jongetje wordt indien mogelijk buiten de problemen gehouden. Maar het is onvermijdelijk dat niet iedereen het zal overleven. Maar alleen zal niemand het overleven, ze moeten dus wel samenwerken, ook al zit er veel onderlinge afschuw, afkeer.

Een stukje verderop is Pontus Beg, de politiechef van het stadje op hogere leeftijd erachter gekomen dat hij misschien wel van joodse afkomst is. Maar er is nog maar een oude rabbi in het dorp waar hij informatie kan inwinnen over het geloof, over het ras, en daarmee ook over zijn eigen achtergrond.

Natuurlijk gebeurt er onderweg veel wat niet kan, niet mag. Maar overleven staat voorop, regels zijn dan even niet meer belangrijk. Maar eenmaal in de stad zijn de bewoners van het stadje er snel over eens dat deze vluchtelingen niet daar horen. Maar waar dan wel? En hoe pak je dat aan?

Zonder twijfel durf ik te beweren dat het terecht is dat Wieringa in 2013 de Libris Literatuurprijs heeft gewonnen voor dit boek, terwijl ik maar een andere van de vijf genomineerde boeken heb gelezen. Misschien moet ik tot de conclusie komen dat oudere boeken van Wieringa beter zijn dan huidige. Of ligt het toch aan mijn smaak, ook zijn columns lees ik geregeld, daar zie ik ook dat ik geweldige columns lees, afgewisseld met bagger.

Citaat: “De jongen viel achterover toen de schoen losschoot. De anderen waren er al bijna, vlug griste hij ook de linkerschoen mee en rende weg. Hij was niet sterk maar liep het hardst van allemaal. Op veilig afstand keek jij om. Ze stonden rond het lijk. De zwarte keek nog altijd knielend naar hen op. De jongen trok zijn eigen schoenen uit en deed die van de lange man aan. Ze waren hem veel te groot maar als hij de veters aansnoerde zaten ze stevig genoeg. Schoenen waren van levensbelang.” (p.148)


Nummer: 20-031
Titel: Dit zijn de namen
Auteur: Tommy Wieringa
Taal: Nederlands
Jaar: 2013
# Pagina’s: 304 (7337)
Categorie: Fictie
ISBN: 978-90-234-7269-8

Meer:
Juryrapport Librisprijs
Scholieren
Wikipedia
Groene
Hebban

Meer Wieringa op gerbie.nl:
De familie onderweg
Joe Speedboot
Een mooie jonge vrouw
Alles over Tristan
De heilige Rita

Michel van Egmond – De wereld volgens Gijp

De verleiding was niet te weerstaan. Als deel 1 zo vaak herdrukt wordt, zo veel lezers trekt die anders nooit een boek lezen, laat staan kopen, dan is een deel 2 onvermijdelijk. En dus krijg je de gebruikelijke mix van mooie uitspraken en rake observaties. Precies wat je van Van Egmond mag verwachten, precies wat de doelgroep hoopt.

Toch zit er ook een serieuze ondertoon in het verhaal, Gijp kent geen geheimen en de ellende in zijn privéleven worden niet eruit gefilterd. Maar het mooiste zijn toch de verhalen van Gijp. Drie citaten:

“Ik weet nog dat er bij Oranje achttien selectiespelers waren: zestien van Ajax en twee PSV’ers: Gullit en ik. Die Ajacieden hadden hun eigen warming-up. Dat kwam toen net in, met allemaal van die ingewikkelde pasjes en oefeningen. Ik zeg tegen Ruud: daar ga ik niet aan meedoen, aan die gekkigheid. Ik word al moe als ik ernaar kijk. Laten wij maar gewoon een balletje overtikken. Beetje rommelen, beetje rekken, zoals altijd. Dat soort dingen vond hij altijd wel mooi. Deed-ie lekker mee. Was ook een leuk gezicht voor het publiek: veertien van die zwetende Ajax-klanten die zich vreselijk liepen uit te sloven. En dan twee man die ter hoogte van de cornervlag niet meer bijkwamen van het lachen: Ruud en ik.”

‘Wat denk jij, zou Jantje Boskamp straks ook nog een toetje nemen?’, vraagt Van der Gijp aan de parkeerwachter. ‘Of denk jij van niet?’
Hij wacht het antwoord niet af, laat wel als extra dank nog even zijn televisielach door de straat klateren, geeft de man een klap op de schouder, slaat nu zijn arm om Nicky heen en leidt hem door het drukke verkeer naar Kampong Kita, een restaurant zo groot als een parkeergarage en bijna net zo gezellig. Binnen staan 200 stoelen. Op een ervan zit Jan Boskamp, de schrik van elke All-You-Can-Eat-restaurateur, als een Brusselse boeddha al te wachten. (55/157)

‘Ik neem niets serieus, vooral mezelf niet.’
-Hoezo eigenlijk niet?
‘Kan ik niet. Ik zie mezelf de hele dag van alles doen. Ik zie mezelf wakker worden, ik zie mezelf koffiezetten, ik hoor mezelf tegen de hondjes praten.’
-Nou en?
‘Nou, en? Ik weet niet hoe het met jou is, maar bij negen van de tien dingen die ik doe, denk ik toch al vrij snel: goh, wat ben ik nu toch allemaal aan het doen?’ (140/157)


Nummer: 20-030
Titel: De wereld volgens Gijp
Auteur: Michel van Egmond
Taal: Nederlands
Jaar: 2016
# Pagina’s: 270 (7033)
Categorie: Voetbal
ISBN: 978-90-4883-414-3

Meer:
Wikipedia
Hebban
Scholieren